नवीन वर्षासाठी कॅलेंडर घ्यावे आणि बरोबर काही पुस्तकेही घ्यावीत म्हणून मी डेक्कन भागात फिरत होतो.बरोबर आईसुद्धा होती.एका दुकानात शिरून कॅलेंडरबाबत विचारणा केली.
ती बाई म्हणाली, "भरपूर आहेत सर".
एकेक कॅलेंडर बघत मी दुकानात हिंडत होतो.अचानक दुकानाच्या समोरच्या पायऱ्यांवर प्रो कब्बडी लीगचे काही खेळाडू बसलेले दिसले. हे इथं का कडमडत आहेत असा विचार करत मी पुढे सरसावलो. जवळ गेल्यावर लक्षात आलं तमिळ थालाईव्हाज संघाचे ४-५ खेळाडू बसले होते.त्यांच्या हातात प्रो कबड्डी लीगचे २०१८ चे कॅलेंडर होते.
इतक्या उन्हातान्हाचे हे पठ्ठे काय करतात अशी उत्सुकता म्हणून मी विचारले,
"अरे आप लोग तो प्रो कबड्डी के प्लेयर्स हो ना?"
" हां सर."
"तो ऐसे यहाँ पे क्या कर रहे हो? और यह कॅलेंडर्स क्यूँ है आप सबके हाथोमें?"
"प्रो कबड्डी का प्रमोशन है.उसका हिस्सा है इसलीये हमें यह करना पडता है."
"अरे लेकिन इतने धूप पे आप सब लोग ऐसें रस्तेपे बैठकर कॅलेंडर थोडी ना बेचोगे!!" मी आश्चर्याने विचारले.
एवढं होईपर्यंत इतरही लोकांनी त्यांना ओळखले होते. त्यांच्या अवतीभोवती गर्दी होऊ लागली होती. त्यांच्यातला एक जण एक माणसाबरोबर तमिळमध्ये काहीतरी बोलत होता. अचानक काय झाले कळले नाही आणि त्या माणसाने त्या खेळाडूच्या श्रीमुखात भडकावली. काय झाले म्हणून सगळेच तिकडे धावले. ते दोघे तमिळमध्ये तावातावाने एकमेकांना काहीतरी बोलत होते. त्या माणसाचे इतर साथीदार एव्हाना जमा झाले होते. प्रकरण गंभीर आहे हे जाणून मी आईला एका कोपऱ्यात थांबायला सांगितले. पुढच्या काही क्षणातच त्यांच्यातला वाद पेटला. ४-५ जणांनी मिळून त्या खेळाडूला मारायला सुरुवात केली. इतर खेळाडू मध्ये पडायला गेले तर त्यांना तमिळ मध्येच बाजूला रहा अशी वॉर्निंग दिली गेली. त्याला मारणे सुरूच होते. अचानक एका माथेफिरूने खिशातून एक बाटली काढली. रॉकेल किंवा पेट्रोल असावे. दुसऱ्या खिशातून आपला रुमाल काढला. तो त्या बाटलीतल्या रॉकेलने ओला करून पेटवला. आणि दुकानावर फेकला. पुस्तकाचेच दुकान असल्याने आणि जुनी लाकडी इमारत असल्याने तिने पटकन पेट घेतला. मी आईला घेऊन तिथून बाहेर पडायचा प्रयत्न करत होतो. अचानक दुकानाच्या दरवाजाची एक फळी आमच्या पुढ्यात पडली. त्यातून मार्ग काढत पुढे निघालो तर त्या तमिळ लोकांपैकी एकाने आम्हाला थांबवले. आई बरोबर आहे असे त्याला मी खुणावले. आमचे सुदैव असे की त्याच्या ते लक्षात आले आणि त्याने आमचा रस्ता सोडला. आम्ही तिथून कसेबसे बाहेर पडलो तो समोर पोलीस उभे. त्यातल्या एकाने माझी गचांडी धरून बाजूला ओढले आणि आपल्या सहकाऱ्याला म्हणाला,
"ह्याला घे रे."
त्यांना काही सांगेपर्यंत मी पोलिसांच्या गाडीच्या मागच्या भागात फेकलो गेलो होतो. आई कुठे गेली कळायला मार्ग नव्हता. त्या आगीतून मार्ग लढत पोलिसांची गाडी ठाण्यावर गेली. इतका वेळ तग धरून असलेला मी नेमका त्याचवेळेस पेंगायला लागलो. दमून म्हणा किंवा अजून काही. पोलिसांनी धरून ओढत मला ठाण्यात नेल्याचे आठवते.
अचानक एक दांडका माझ्या पायावर पडला आणि मी तंद्रीतून जागा झालो.आजूबाजूला पाहतोय तर माझ्याच बेडवर मी झोपलो होतो. ऐन रविवारी दुपारी हे भयाण स्वप्न मला पडले होते. चेहरा घामाने थबथबला होता. काल रात्री बालेवाडीला तमिळ थालाईव्हाजची मॅच पाहिली होती त्याचा असा काही परिणाम होईल असे वाटले नव्हते. असो.स्वप्नात काहीही घडू शकते..
ती बाई म्हणाली, "भरपूर आहेत सर".
एकेक कॅलेंडर बघत मी दुकानात हिंडत होतो.अचानक दुकानाच्या समोरच्या पायऱ्यांवर प्रो कब्बडी लीगचे काही खेळाडू बसलेले दिसले. हे इथं का कडमडत आहेत असा विचार करत मी पुढे सरसावलो. जवळ गेल्यावर लक्षात आलं तमिळ थालाईव्हाज संघाचे ४-५ खेळाडू बसले होते.त्यांच्या हातात प्रो कबड्डी लीगचे २०१८ चे कॅलेंडर होते.
इतक्या उन्हातान्हाचे हे पठ्ठे काय करतात अशी उत्सुकता म्हणून मी विचारले,
"अरे आप लोग तो प्रो कबड्डी के प्लेयर्स हो ना?"
" हां सर."
"तो ऐसे यहाँ पे क्या कर रहे हो? और यह कॅलेंडर्स क्यूँ है आप सबके हाथोमें?"
"प्रो कबड्डी का प्रमोशन है.उसका हिस्सा है इसलीये हमें यह करना पडता है."
"अरे लेकिन इतने धूप पे आप सब लोग ऐसें रस्तेपे बैठकर कॅलेंडर थोडी ना बेचोगे!!" मी आश्चर्याने विचारले.
एवढं होईपर्यंत इतरही लोकांनी त्यांना ओळखले होते. त्यांच्या अवतीभोवती गर्दी होऊ लागली होती. त्यांच्यातला एक जण एक माणसाबरोबर तमिळमध्ये काहीतरी बोलत होता. अचानक काय झाले कळले नाही आणि त्या माणसाने त्या खेळाडूच्या श्रीमुखात भडकावली. काय झाले म्हणून सगळेच तिकडे धावले. ते दोघे तमिळमध्ये तावातावाने एकमेकांना काहीतरी बोलत होते. त्या माणसाचे इतर साथीदार एव्हाना जमा झाले होते. प्रकरण गंभीर आहे हे जाणून मी आईला एका कोपऱ्यात थांबायला सांगितले. पुढच्या काही क्षणातच त्यांच्यातला वाद पेटला. ४-५ जणांनी मिळून त्या खेळाडूला मारायला सुरुवात केली. इतर खेळाडू मध्ये पडायला गेले तर त्यांना तमिळ मध्येच बाजूला रहा अशी वॉर्निंग दिली गेली. त्याला मारणे सुरूच होते. अचानक एका माथेफिरूने खिशातून एक बाटली काढली. रॉकेल किंवा पेट्रोल असावे. दुसऱ्या खिशातून आपला रुमाल काढला. तो त्या बाटलीतल्या रॉकेलने ओला करून पेटवला. आणि दुकानावर फेकला. पुस्तकाचेच दुकान असल्याने आणि जुनी लाकडी इमारत असल्याने तिने पटकन पेट घेतला. मी आईला घेऊन तिथून बाहेर पडायचा प्रयत्न करत होतो. अचानक दुकानाच्या दरवाजाची एक फळी आमच्या पुढ्यात पडली. त्यातून मार्ग काढत पुढे निघालो तर त्या तमिळ लोकांपैकी एकाने आम्हाला थांबवले. आई बरोबर आहे असे त्याला मी खुणावले. आमचे सुदैव असे की त्याच्या ते लक्षात आले आणि त्याने आमचा रस्ता सोडला. आम्ही तिथून कसेबसे बाहेर पडलो तो समोर पोलीस उभे. त्यातल्या एकाने माझी गचांडी धरून बाजूला ओढले आणि आपल्या सहकाऱ्याला म्हणाला,
"ह्याला घे रे."
त्यांना काही सांगेपर्यंत मी पोलिसांच्या गाडीच्या मागच्या भागात फेकलो गेलो होतो. आई कुठे गेली कळायला मार्ग नव्हता. त्या आगीतून मार्ग लढत पोलिसांची गाडी ठाण्यावर गेली. इतका वेळ तग धरून असलेला मी नेमका त्याचवेळेस पेंगायला लागलो. दमून म्हणा किंवा अजून काही. पोलिसांनी धरून ओढत मला ठाण्यात नेल्याचे आठवते.
अचानक एक दांडका माझ्या पायावर पडला आणि मी तंद्रीतून जागा झालो.आजूबाजूला पाहतोय तर माझ्याच बेडवर मी झोपलो होतो. ऐन रविवारी दुपारी हे भयाण स्वप्न मला पडले होते. चेहरा घामाने थबथबला होता. काल रात्री बालेवाडीला तमिळ थालाईव्हाजची मॅच पाहिली होती त्याचा असा काही परिणाम होईल असे वाटले नव्हते. असो.स्वप्नात काहीही घडू शकते..
